Fotoğraf: Sezen Yalçınkaya

yalnızlık var yine satıraralarında

yalnızlık var yine satıraralarında
küçük uğraşların büyük tasaları
gözlerimden süzülen damlalar
huzursuz çığlık çığlığa bir yürek
başarısız sınavlar
kendine güvenmenin verdiği güvensizlik
hayal kırıklığı
yanyana geliyor harfler amaçsızca
kendi şekilsizliğiyle kaplıyor simetrisini satırların
akıyor birşey içimden
tutamıyorum
durmuyor
akıyor
affetsin boşa
harcadığım tüm zamanlar
kırdığım tüm insanlar
yıprattığım tüm eşyalar
bugün yaşadığımı bile hissetmiyorum
ardımda kalanları karanlık yuvamdan izliyorum,

Sığ çam ormanını...

Sığ çam ormanını kaplayan kar’ın yansımasını engelleyen ağaç gövdelerinin gri tonu ve dikenli yeşil yaprakları,
üzgün değilim.
Zihnin hazmetmesi, bedenin ve aklın yırtılışı, bu gri perde kalkarken…
Yürürüm yürürüm yanaklarım üşür ve üzgün değilim.
Ellerim üşür üzgün değilim.
Göğsüm acır gözyaşlarım süzülür ama üzgün değilim.
Bilirim her zaman dıştan akmaz gözyaşı, ne seni düşünmek zorundayım ne bir başkasını. Ellerim daha sıcak yüzüme kapatıp… yürürüm yürürüm.
Biliyorum aslında sorunun cevabını, yozlaşan sizlersiniz.
Unuttunuz kırlangıcın yuvasına çamur taşımasını, tırtılın kelebeğe dönüşünü, yeraltındaki karınca larvalarını, karganın uzun ömrünü, kaplumbağanın sert kabuğunu,
Çağlayan pınar, keskin çimen kokusu, usulca yağan yağmur.
Tabi ki artık sen değilsin, geriye kalan…
Baba “rab” seni seviyorum.
Geriye kalan sadece donuk bakışınız.

Girerken ağır adımlarla demirciler çarşısına, çekiç sesleriyle ezilen gönlüm, dönmeye başlarım dönmeye başlarım, sendin vazgeçip beni seçen bir gece katledilen…
Ben bir köleydim, kürek mahkumu zincir izleri durur bileklerimde,
Ben bir sunaktım İskenderiye okulu bahçesinde,
Ben bir kuştum babilin bahçesinde,
Ben cem sultan sen bayezid,

Bir sokak kenarında kustum kendimi avucuma, akarken parmaklarımın arasından bedenim aldım içeri bir köpek gibi yeniden...
Rodos’ta gezinirken bir prens gibi celladı olan bendim senin için ve yine senin için …
Bir hiç kalır geriye sadece bir hiç, benim var eden etimin etinden kanımın kanından benim var eden,
benim tomurcuğun patlayışı ilkbaharda,
ve yok eder ateşi kim dokunsa,
yakar ellerini ateşi,
kavurur göğü toprağı,
sonra savururum sonsuza,
ve emin ol dirilirim bir dağ başında taş kenarında,
Sonra yağarım ağır ağır toprağına kaldırırım tozunu yeryüzünün ki beni alırsın ciğerinin köşesine acıtırım etimin eti kanımın kanı…

Anlamını yitirirken bütün düşünceler işte o zaman tam o zaman,
Büyük bir acıyı çekmek zorundayken gönlün,
Kayıp düşerken ellerinden umut,
Ağır gelirken yükün sırtında,
Gözlerinin feri çekilirken,
Beni düşün…
Ne zaman düşersen beni düşün,
Ne zaman yorulursan, en umutsuz anında, ellerin ağırlaşıp kaldıramaz olduğunda beni düşün… Ne zaman düşersen o zaman seni severim…
Güldüğünde yokum,
Sevincinde yokum,
Umudunda yokum,
Bir kelimeyim artık dudaklarda acı bir ses, bir tebessüm, dervişin selamı,
Ruhu satılmış bir kölenin,
Dayak yiyen bir Afgan kadınının,
Katledilen bir çocuğun,
Aç yatan bir çocuğun,
Kömür taşıyan bir çocuğun,
Tecavüze uğrayan bir çocuğun,
Gözlerindeki yaşlarının tanesine dönüşürken umudu bir kılıç gibi ikiye ayıran gözlerim ki artık bir çocuğun umuduyum,
Bir hayalim,
Ki büyük bir atfedilmiş ruh var, ağzıdır kalbine giden yolun, ben çıkarım yolun sonunda hayalim çıkar hıçkırıklara boğulursun,
Artık kaldıramaz mutluluklar orada hüzün vardır…

Korku bir hastalık gibidir seni esir almasın, cesaret kılıcın her daim keskin olsun.

Batık

Çok idealsiniz iyi bir kaçış planım var


kıyamete kadar sabun köpüğü galibiyetleri yüzlerce sıfat imkansız düzende hala sizi tuksak eden umut


ben yirmi üç sene önce babamın testislerin fırlamış

kaza kurşunuyum nasıl birinci geldim onu da bilmiyorum…

yarın dilini ısırarak konuş

öldürüyor sözcükler kullanıldıkça

gudubet gerçeği





şimdi

alafranga bir tuvalete ederken anın pozlandığını düşün resmedildiğni düşün ne kadar çaresizsin

ben yirmi üç sene önce babamın testislerin fırlamış

kaza kurşunuyum nasıl birinci geldim onu da bilmiyorum…

Let me kiss you





Let me kiss you…
Bu şarkı neden bu kadar güzel ama neyi anlatıyor bilmiyorum…
Neden gizli ama içsel bir yolculuk fikrini uyandırıyor dinleyen her bünyede…bünyemde
Amacı ne nedir bunun sebebi nedir …bunun sonucu nedir
Let me kiss you…
Hey sen ne yapıyorsun salak mıısn orada öylece dikilip ruh biriktiriyorsun
Ceplerinden bile taşmış artık ruhların..çaldığın ama geri vermeyi bilmediğimden biriktirdiğin…bazen nefes almanı bile engelleyen kesik kesik öksürten bütün o ruhların....ama sen taşmışlığına övünüyorsun ..bilmiyosun….
Seni gidi hınzır gülümseyiş tortusu seni
Seni gidi kara büyücü..vodoo bebeği…elimin esiri ..aklımın fikriyatı..
Let me kiss you...
Bu şarkı neyi anlatıyor bilmiyorum…
Neyle bütünleyeceğim ben şimdi kendimi
Neydi o gidişin öyle..neyle neyi çarpıp sonsuzlukla böldükte bu sonuç çıktı şimdi
Seni gidi kara adımlarının gölgesi
Sen nesin şimdi söyle …
Şimdi sen bıçak sırtı …ayakkabı gölgesi…içiçe geçen ve en baştakinin soğukluğunu aldığın ve en sondakinin de ağırlığını paylaştığın bir matruşka…kapı önü konuşmaları…yokluk şarkıları…teneffüs zilleri….yanmayan bir sokak lambası….soğuyan ter….islaklığından muzdarip terlik…acısını içine gömen ama gözleriyle nasılda herşeyi anlatan ve de bu yüzden o gözleri bir gece yakmak ve de külleriyle okyanusları aşmak isteyen bir gemici öyküsü olmak isteyen …mum ışığında sigara yakmayan ,ölmek ya da öldürmek istemeyen….yanan küllerini denize dökecek olan…ve her çağrışımı sessizce kabullenecek olan..ve de her çağırdığımda gelmeyecek olan …
Şimdi sen nesin biliyor muusn…bir avuç toz …ve kül yığını elinde…ellerinde arkaik bir resim dolanan …tuale sürdüğün mavi boyası kaçık…sahibi kendinden menkul bir düş satıcısı olan …ne oldun sen hangi adı taktık sana…nesin sen…
kafasını çamaşır makinasının içine sokup gerçek huzurun tamda burda olduğunu anlayan… yani sıyrılmışlar için krater satılan dükkana gidip bana biraz çamaşır makinası kazanı boşluğu verir misiniz diyen biri olmak zorunluluğu mu hissettin..içindeki binlerce hangi sen konuştu da kafamızı çamaşır makinasının o huzurlu boşluğuna koyalım gibiisnden bir çift laf ettin ...üstüne yılmadın birde onun fotoğrafını çektin...çektirdin kendini gri boşluğa…bende yılmadım bu resim üstüne bir sürü saçmaladım...var gerisini sen düşün...

ruhun kurusun e mi senin .. diyalektik hezeyanlara...manipülasyonsuz çağrışımlara...tekinsiz aitsizliklere....ve de ruh kurutma makinlarına bürün ..sevmezsin bilirim makinaları insan zırhına bürünmeye çabalarlar..efendilerini inkar ederler bilirsin sende….ama sen tamda ona dönüş..ruhunu ruh kurutma makinasına kaptır e mi…için dışına çıksın..kus kus kus e mi…ruhun çıksın içinden bir sabah….

kimliklerimizden yeni bir kimlik yarattım dün gece….seni tamda oraya koydum yeni inşa ettiğim ruhun dış çeperine yerleştirdim ..böldüm ..çarptım ..seviştirdim senle o yeni kimliğimizi…

sen, sen olamayacak kadar zor düşlere bulandırıyorsun ellerini ....ellerini kirletiyorsun…kim inanır ki bu kadar gerçeğe...görmek istemeyenler göremezler...ki hala içimizdedir düşler gerçektirin hali...işler acınası...nasıl anlatılır herşey bir yanılsama uyan ey insanoğlu....illa peygamber mi olmak gerek kendi kraterimizde...
sana büyük bir sır vereyim mi:
zaman sensin…
sana büyük bir sır vereceğim hayat gerçek bir yanılsama


Murat Uyanık



Fotoğraf:Nuray Kılıç



Gece soğukta kalp atışlarını yavaşlatır...

Gece soğukta kalp atışlarını yavaşlatır,
Sabahın ilk ışığıyla yeniden canlanır.
Durdurdum kalbimi, sertleşti, taşlaştı,
Nefreti dağları aştı,

Benim çiçeklerim vardı
Senin ( Abel )hayvanların
Sen adın Abel, benim adım Caine
Tanrı bir kurban istedi,
Kurbanlarımızın kokusu göğe yükseldi,
Tanrı senin kurbanını seçti
Benim çiçeklerim reddedildi,
Ağladım uzun bir süre
Gece gündüz dua ettim yukarıdakine
Benim adım Caine.

Tanrı bir kurban daha istedi,
Sen yaktın kurbanını koku göğe yükseldi,
Düşündüm uzun bir süre
Vazgeçtim yakmaktan çiçeklerimi,
Nasıl olsa geri çevirecekti,
Çıkardım mızrağımı sapladım Abel’in kalbine
Hayatta en çok sevdiğim şeye.

Atıldım cennetten Nod denilen yere,
Yalnız kaldım karanlıkta ağladım, açtım, üşüdüm,
Karanlıktan bir ses geldi,
Bana doğru yaklaştı,
Bir kadın karanlığın bütün gücü üzerinde,
Dedi ki,
Biliyorum üzgünsün, bir zamanlar üzgündüm bende,
Biliyorum açsın, bir zamanlar açtım bende,
Biliyorum üşüyorsun, bir zamanlar üşürdüm bende,
Senin gibi sürgünüm bende bu yerde.

Dedim ki;
Ben lanetliyim, neden yardım edersin bize,
Dokunduklarım kırılır,
Sevdiklerim yok olur,
Sadece yalnızlık bana kalır,

Dedi ki;
Ben Lilith'im.
Tanrı’ya karşı geldim,
Bir zamanlar ben de üşüyordum.
Benim için sıcaklık yoktu.
Bir zamanlar ben de açtım, benim için yemek yoktu.
Bir zamanlar ben de üzgündüm, benim için rahatlık yoktu."



Lilith ağırladı evinde beni,
Susuzluğum ve açlığım gitti,
Gözyaşlarım dindi,
Hüznüm sıcak evinde bitti,

Bir gün sordum lilith’e,
Nasıl yarattın bu evi karanlığın içinde,
Lilith gülümsedi ve cevap verdi:
Uyandım.
Bu sayede istediğim gücü yarattım.
Beni de uyandır Lilith,
İhtiyacım var benim de güce.

Uyanırsan sonsuza kadar yok olabilirsin Caine.
Seni Tanrı lanetledi.
Ölebilirsin,
Sonsuza kadar değişebilirsin.


Gücüm olmadan yaşayamam
Sen olmadan yeniden var olamam

Lilith kesti bileğini,
Doldurdu bir kaba bana içirdi,
O kadar uzun zaman oldu ki
Sonsuzluk gibi geldi.

Uyandım
Karanlığın içinde ışığı gördüm.
Gece parlayan ateşi,
Kutsal Ateşin koruyucusu geldi,
Ve şöyle dedi;
O seni affetti.

Kalbim Tanrı’yı unuttu ve kaybetti
İhtiyacım yok acımasına kimsenin
Ancak kendi vicdanımla gurur içinde yaşayabilirim,

Ve beni yine lanetledi;
Gezdiğin bu yollar ateş olacak,
Ve bu ateş derini yakacak.

Bu kez güneşin koruyucusu geldi;
Abel seni, günahlarını affetti.
Onun bağışlaması bir şeyi değiştirmez,
Ben affetmeliyim kendimi

Beni yine lanetledi.

Var olduğun sürece korkacaksın gün ışığından
Ateş gibi yakacak seni,
Şimdi kaç karanlık bir yere,
Ki güneşin gazabını hissetme,



Koştum karanlığa doğru,
Sığındım bir mağaranın içine,
Daldım uzun bir uykuya
Uyandım uzun bir zaman sonra,
Ölüm meleği sarmış bedenimi boylu boyunca,
Fısıldadı kulağıma,
Tanrı bütün günahlarını affetti.

Neden kabul etmiyorsun lanetinden kurtulmuyorsun,
Ne yardım diledim Tanrı’dan karanlıkta,
Ne de tanrının acımasını bana,
Açıldı gözlerim
Ve karanlığı seçtim.

KARANLIKTAN NEDEN KORKUYORUM?






gece, sokak ıssız
sokak lambası neden yanmıyor???
yürüyorum
karşıdan bir adam geliyor!!!
adımlarım
s ı k l aş ı y o r
s ı k laşı y o r
s ı klaşıy o r
s ıklaşıyo r
sıklaşıyor
bedenim
ufalıyor ufalıyor
unufak
unufa
unuf
unu
un
u
oluyor
adam geçip gidiyor
bedenim eski halini alıyor
aradan zaman geçmiyor
karşıdan bir adam geliyor!!!
adımlarım
s ı k l aş ı y o r
s ı k laşı y o r
s ı klaşı y o r
s ıklaşıyo r
sıklaşıyor
bedenim
ufalıyor ufalıyor
unufak
unufa
unuf
unu
un
u
.



SENA




Fotoğraf:Barış PARLAN

M a t e m a t i s y e n C i n n e t







elif karakoç'a


Kimi fevkalade gözlerle sığınırken
Sığ bir cinnetin ultra-violet rengine
Kimi tenler;kimi ürkek, sığınaksız
Terk edilmiş cephelerde başı eğik,
Yüzünde dudakları eksik, bilhakis
Hastalanmış ifadesinde gözyaşları biriktirmiş;
Hasta, kimyası elementsiz elleri
Evden kaçmıştır kimi tenlerin.

Telafisi cinayet olan bir dil sürçmesiydi
Hayatın kefaretinde fişlenen bedenler!
İşlenen keyfi seyahetlerde kefilsiz elemler!
Hücrelerini bilmeliyim en açık seçik
Küfürlerle dudaklarını boyarken;
Dudakların neden kangren
Dudakların neden aforizma
Dudakların neden ağlayan
Matematisyen cinnet, matrise de chapel!
Yalnızlığın suyuna batıyorum! bak ben!
Giyotinle siyaset, giyotinle eklem
Giyotinle farmakolojik aşklar tartışıyorum!
Seni tartışıyorum Tanrı'larla,
Tanrı'lar mesutlar, Tanrı'lar muharrem
Gecelerin çapaklarını morfinsiz içer Kerem
Geceliği muşamba Şirin'den, o ise eskiz!
Ve biz, silikiz ! Cisimsiz sicimiz!
Silindikçe, ayaküstü intihar eder;
Ayaküstü hayattan gelir ,
Ayaküstü veda edip ,
Ayaküstü terk eder, çıkıp gideriz!

Benim dilimde garip hayvanlar evrimleşir.
Benim dilim neolitik bir hüzün!
Neo-politik bir bütünün
Yapıbozuma uğramış rehabilitesiyim!
Uzun muşambalardan ucuz maskeler
Dikerken gecenin en olmadık saatlerinde

Rehabilite et cinnetimi cennetinde!


Bazen geometrik hatalar da işleyebiliyor keder
Tenin gergin gözkapakları gibi yüzünün haritasına
Yerleşmiş sıradan enlemlerde, ağlamaklı cinnetler.
Bu ırak, bu kırgın seslerle oyalanır
Her sonbahar'da resmi sevgililer!
Akan dudaklar bile matematisyen.
Ak uykular bile suya batıp çıkan;
mitolojik şileb
kronik bekaret!



Tenler, terlerken terk edilirler kendilerinden
Bir de, inişsiz yeryüzünde yüzlerine kapanmış
Tor'un hafızasız kılıçlarıyla ağlarken !
En çok Oedipus ağlamıştır beklentiye
Beraber islenilen zamanların ağırlığına,
Uzun ince cennetlerde ucuzlaşan cehennemlere
En çok kirpikleri üvey, gözdipleri silik Oedipus
Ağlamıştır sevgiye eklemlenen cinayete!
Bir de ben !

umut aroesa.

Fotoğraf:Fırat OLCAY

Bir(adam ve kadın)






Fotoğraf:Barış PARLAN


"Yürüdüğünden pişman yürürdü bazı geceleri.Ne zaman nedenini bilmediği bir hüzün hissetse, şehir tesellisi olurdu.Uzun uzun bakardı şehrin ışıklarına. Her şair gibi şiirler yazardı kendine.Hayaller kurardı kimi zaman,yaşamak için." Oturdu Adam yalnız bir banka, yalnızlığına anonim bir ortak arar gibi.Yalındı bank, yalnızdı Adam.Bir türkü olsa şöyle kimin yazdığı bilinmeyen, belki yankı bulurdu Adamın ıslık sesinde. Uzaklara baktı Adam, gecenin derin karanlığına.'Kim bilir hangi çocuk kırılgan bir umut bağlamıştı şu yıldıza?Kim bilir kaç aşık adaklar adayıp pırıltılı gözlerinden parlak yıldızlar dökmüştü geceye?Yıldızlar mı insanlar için varolmuştu; yoksa insanlar mı yıldızlar için?' İçindeki isyankar alev söndüğünde Adam sessizdi,gece suskun.Sorular cevapsız... "Omuzlarına erişmeye yılları olan kısacık saçları simsiyahtı.Gecenin örttüğü sarı bir sonbaharda simsiyah saçlarıyla öylesine yürüyordu.Yürümek hiçbir sorunu çözmüyordu bazı sonbahar gecelerinde. Yalnızlık içten içe bir duyguydu ihanet gibi.Bir yığın arkadaşı vardı aslında, kendini yalnız hissederek ihanet ettiği.Kısacık saçları bir kadın için fazla aykırıydı belki; ama anılarındaki çocuk hala bir umursamzlık aramaktaydı..." Bir kadın geldi sonra,yalnızlıklarına ortak olmak istercesine anonim bir türkü tadında.Hiç kurtulamayacağını sandığı bir sandık dolusu geçmişi vardı Kadının.Adamınsa düş kırıkları.İkisinin de evcil yaraları vardı,hani hiç kapanmayan; ama hiç de acıtmayan. Kadın tuhaf bir hisle adama baktı.Sanki yine aynı yolun başındaydı.Tüm duygularını geçirdi aklından.Sıkılmıştı artık hüzünleriyle yorulmaktan. Uzaklara baktı Kadın.Yüzünde geceye özgün üzgün bir ifade.Bir aşk yaşamak için erkendi; sadece arkadaş olmak içinse çok geç.Yaşardı gece, yaşlandı gözleri.Bir çiğ düştü çimlere,bir çığ gibi... -Ne tuhaf, dedi Adam.Gözlerinizdeki mavi bu şehre çok yakışıyor, bu şehre şiir yazılacaksa içinde mutlaka siz de olmalısınız. -Ne tuhaf,dedi Kadın.Biri bu şehre şiir yazacaksa;o,mutlaka siz olmalısınız. -Şiir misiniz? dedi Adam. -Şair misiniz? diye cevapladı Kadın. Duraksadı Kadın durdu Adam.Hayatın seyri değişti dünyada.Başını öne eğdi Kadın,gülümsedi içinden.Adını koyamadığı bir duyguya şahit oldu gece.'konuşmak' kelimesi hiç bu kadar güzel bir eyleme isim olmamıştı bu ana dek.Belki de bunca zamandır farklı pencerelerden aynı şehre bakıyorlardı, birbirilerinden habersiz.Belki de dertlerini ortaklaşıyorlardı sedasız sessiz. "Mutluluk çoktan silinmiş bir yazıydı;yıllar önce buğulu bir cama yazdığı." Avuçlarına baktı Kadın,ellerindeki izlere daha bir dikkatlice.Utançtı Kadın,utandı Adam.Bir rüzgar esti her şeyi temizlemek istercesine.Olmadı; her şey yine aynıydı. -Buraya ait olamazsınız, dedi Adam yavaşça.Amacı incitmek değildi, yardım etmeye çalışıyordu. -İki insan aynı rüyayı görse,bir rüyada yaşasak, dedi Kadın.Mutsuzdu.'İnsan kendi hayallerinde bile yaşayamıyor,yazık.'Hayallerinin gerçek olmasını istemiyordu.Gerçeklerin hayal olması peşindeydi.
Kırıktı hava,kırgındı Adam.Adam ölesiye bağlıydı hayata,Kadınsa bir ölü kadar uzak.İkisi de sessizdi şimdi.Ansızın,yeşil kanatlı bir kuş geçti önlerinden kafesinden yeni kaçmış gibiydi. -Hayır, dedi Adam.'Bu olamaz.'Hayreti yeşil kanatlı bir kuşa değildi.Yüzü bir hasta gibi solgundu şimdi.Kadınsa farklıca bir rahatlık içindeydi. -Sen aslında... ,diyebildi Adam.Sözünü tamamlayamadı.Bir umutla Kadına baktı, bir söz bekledi. -Üzgünüm,dedi Kadın. Adam vazgeçti,umutları ellerinde bir avuç gözyaşı.Adam toparlandı etrafına bir daha,bir daha baktı.Her şey kendisine aitti! Güldü trajikomik hayatına.Nefretle kalktı banktan.Ayaktaydı.Gözlerini sıkıca yumdu.Uyanmak istiyordu artık. Kahkalarında boğuldu dünya.Bir gün geçti bir hikaye ortasında. Adam sıçrayarak uyandı.Masasında bir kalem ve bitmemiş bir hikaye...Nefret etti tüm yazdıklarından,fırlattı kalemini duvara.Ceketini aldı sandalyesinin arkasından.Bir hırsla çarptı kapıyı.Yürümek istiyordu,bu sefer gerçek bir yolda... Bank bitmemiş bir hikayenin ortasında, yine yeniden yalnızdı.Kadınsa, hayal dünyasında gerçek yaşamı aramaya devam ediyordu... "Her şeyi kırabilir ve her olanı haykırabilirdi şair, yorulmasaydı..."



SONER

HİÇ





Yüksek dalardan birinde bir tomurcuk patladı.
Keten kuşu bugün gönlüme şakıdı.
Soluk, yeşil otların nereyi gösterdiğini biliyorum yolun kenarındaki küçük derede.
Ve yeryüzü ıslak.
Beynimin içindeki guguk kuşu şöyle seslendi; daha değil daha değil.
Birden içten bir selamlayış geliyor aklıma elini yerden kaldırıp göğsüne koyan ey derviş, sensin benim gönlümü okşayan. Sade bir gülümseyiş ve hırkanla inisiye edilmiş olan sensin ve bu sabra bir şekilde ulaşmış kardeşlerim gerçeğin peşinden gidin kurallar bize ait değil sınırlar bize ait değil imkânsızlıklar bize ait değil sadece aklım ve bedenimle çıkıyorum yola.
Donuk bakışlarında uçsuz bucaksız yeşil ormanı gördüm, içinde sessizce devam ederken sabahın en erken vaktinde ani bir kanat çırpışıyla havalanan kuzgun, ey sen sümbül çiçeğini eşine layık gören hem kötüsün hem iyi, gamalı haçın sola bakan uçları ve sağa bakışın ürkütür bizleri… Ve mabedin önüne getirildiğimde yüzünü görmeme izin vermediler… İstersen buradan geriye dönebilirsin emin ol sonu cennet ve cehennem, gerçek ve yalan, doğru ve yanlış, bedenimi önemsemiyorum ruhum yücelecekse ve anlam bulacaksam… Sonunda geçiyorum bu bedenimden.
Gözlerim kapalı olarak mabedin önüne getirildim. Eğer bir menfaat için geldiysen bulacağın şey çıldırma ya da ölüm. Bir grup rahip tarafından içeriye alındım 1 hafta boyunca ruh arındırma işlemlerinden sonra sınav akşamı gelince iki rahip tarafından alındım ve içinde bir dizi heykelin olduğu loş bir dehlizden geçtim ve bana hala geri dönme şansımın olduğunu söyledi genç rahipler, ben devam etmekte kararlı olduğumu belirttim ve beni duvardaki dar bir delikten içeri soktular ancak bir kişinin geçebileceği bir delikti bu ve mabede giriş kapısıydı, buradan içeri giren asla dönemez diyordu genç rahip ya başarmak yada yok olmak zorundasın.
Zorlukla ilerlerken derinlerden gelen bir ses, "bilim ve kudrete göz diken akılsızlar burada telef olurlar" diye uyarılarda bulunuyordu. Geçit giderek dik bir yokuş halini alıyordu. Yolun sonuna geldiğimde dibi görünmeyen bir kuyunun başındaydım. Saatler geçmişti ama yinede bir çıkış yolu bulamamıştım ve oturup düşünmeye başlarken hayaller kurarken yalnızlığımın derinliğinde karar vermiştim kendimi adamaya bu yola amaçsızca çürüyen bedenim yok olmalıydı. kutsal bir değere verilen ruhum onurlanabilsin başımı kaldırdığımda yukarıya bir merdiven olduğunu fark ettim güçlükle seçilebilen bir merdivendi. Tırmanıp yukarıya çıktığımda dev heykellerin olduğu bir salonda budum kendimi…
Hoş geldin ben kutsal semboller muhafızı Sadoran; birinci sınavı başarıyla tamamladın…
22 dev heykelin altında 22 temel sırrı ifade eden aynı sayıdaki harfler ile bunların sayısal sembolleri. Bunlardan 1 sayısı ve "A" harfinin, Onun ve ona ait yeryüzündeki en yüksek ifadesi olan insanın sembolü olduğunu söyledi. Bu mabedin sırlarını söyledikten sonra, merkezi ateş odasına götürülürdüm
Odanın içi dev alevlerle kaplıydı geri çekildim ama rahip onun da bir zamanlar bu odadan geçtiğini söyledi ve içeri girmemi söyledi içeri girdiğimde bunun bir göz yanılgısı olduğunu anlamıştım. Ateş sınavını su sınavı izlerken, çok karanlık ve içinde derin çukurların bulunduğu bir su birikintisinden ürpertiler içinde geçtim, boğulmadan geçebilmiştim. Buradan geçtikten sonra beni iki rahip karşıladı ve içinde rahat bir yatağın olduğu bir odaya götürdüler, derinden o kadar güzel bir müzik sesi geliyordu ki herhalde lir sesiydi, bir süre sonra kendimden geçmişim…

Uyandığımda karşımda çok güzel çıplak bir kadın vardı elinde içki dolu kadehiyle bana yaklaştı ve bana sınavı geçenlere sunulmuş bir hediye olduğunu söyledi. Yedi ölümcül günah öfke, açgözlülük, kıskançlık, oburluk, şehvet, gurur, tembellik, onu reddettiğimi söyledim. Bir süre sonra gelen rahip şunları açıkladı; eğer kadının bu sözlerine kanıp da kendisiyle cinsel temasta bulunsaydın, az önce içmiş olduğun içkinin içinde bulunan uyku ilacının etkisiyle uyur ve uyandığında yalnız olduğunu görürdün. Daha önceki sınavlardan başarıyla geçmiş olmana rağmen kendini yenmeyi başaramadığın için “nefsine hakim olmayı bilmeyen bir kimse duygularına da esirdir ve karanlık içinde yaşamaya mahkumdur” ve bir daha çıkmamacasına bu küçük odalarda hapis hayatı yaşardın.
Ellerinde meşaleler ile 12 görevli rahip geldi, Başrahibin ve görevliler kurulunun beklediği, siyah ve beyaz taşlarla döşeli Mabet’e götürüldüm. Burada Onu simgeleyen bir heykel ile onun eşi olarak kabul edilen ve kucağında oğlu bulunan bir heykel vardı. Başrahip bana, burada göreceğim tüm sırları hayatım pahasına saklayacağıma dair yemin ettirdi ve beni, kardeş rahip olarak ilan etti.
Kendisi, karısı ve oğlu bir üçlemedir. O kutsal baba, eşi onun dişil ve üretken yanını, oğlu ise İlahi Kelamı ifade eder. O bir bütündür ve tektir. Bu üç kişilik bölünme zaafın değil, mükemmelliğin ifadesidir
Artık “çırak rahip” unvanını almıştım. Ancak önümde, çok uzun bir öğrenme dönemi vardı. Çıraklık süresi kişiden kişiye değişirmiş. Bir çırak ancak, rehberi olan üstad rahibin kararı ile üst dereceye geçme hakkına sahip olabilirmiş. Yıllarca sürebilirmiş bu dönem. üstattan sürekli ders alıyor ve hücremde meditasyon yapıyordum. Bu uzun bekleme dönemimde görevim bilmek değil, öğrenmekti. Devamlı gözaltında tutuluyordum, sert kurallara büyük bir disiplin içinde uyan ve sürekli itaat eden biri olmuştum yavaş yavaş kendimde bir başkalaşım hissediyordum. Artık değişimimi kendisi de fark eden rehberim, zamanımın geldiğine karar verdi ve hakikatin yakında bana iletileceği müjdesini verdi. Ve bir akşam üstü Başrahip, hakikatin nuruna ulaşmam için ölmem ve yeniden doğmam gerektiğini, aksi takdirde Onun yüce meclisine katılamayacağımı söyledi.
"kendimi feda etmeye hazırım" dedim. rahip tarafından, içinde bir köşede açık bir mezarın bulunduğu "yeniden doğuş odası"na götürüldüm.Başrahip burada, ölümün herkes için olduğunu ancak her canlının da yeniden doğacağını söyledi. Beni mermer bir mezarın içine soktu ve kapağını kapattı. mezarda ne kadar kaldığımı hatırlamıyorum, zaman kavramını kaybetmiştim. Ancak başımın hemen üstünde küçük bir deliğin olduğunu fark ettim. Beş köşeli yıldız şeklindeydi bu delik. Küçük delikten gördüğüm Oydu bütün varlığımla onu hissetmiştim ve yeniden doğduğumu ve beni kendi içinde yeniden doğurduğunu anlamıştım ben “o” Oda ben olmuştu.
Işık yavaş yavaş azalmaya başladığı anda mezarın kapağı açıldı ve Başrahip şunu söyledi; "Sen dün akşam öldün ve Onun ışığını görerek yeniden doğdun. Artık, büyük sırlarımızı öğrenmeye hak kazanan bir kardeşimizsin"...Sonra yeni üstat rahip olarak, "büyük doğu" denilen ve tüm üstat rahiplerin hazır bulundukları geniş bir salona götürüldüm, tören burada devam etti. Kapı, içeri girenlerin başlarını eğmelerini gerektirecek kadar alçaktı. Doğuda, Başrahibin kürsüsünün hemen üstünde, bir eşkenar üçgenin ortasındaki gözün içinden çıkan, kaynağı belli olmayan güçlü bir ışık bulunuyordu ve hemen altında uçları sola bakan gamalı haç. Bu, her şeyi gören Onun gözüydü.
"Kürsüdeki" şöyle dedi: "Bu noktaya kadar gelmeyi başaran sen, büyük sırların da eşiğine dayanmış oldun. Bundan önce sana verilen sırlar küçük sırlar. Şimdi ise, büyük sırları, yani Onun sırlarını elde edeceksinSen artık ölümlü bir Tanrısın. Ona ulaşmayı yakalayan Kamil İnsanlar ise, ölümsüz insanlardır. İlahi düzende hiçbir şey küçük olmadığı gibi, hiçbir şey de büyük değildir. Ne mutlu bu sözleri anlayabilene. Çünkü bunları anlamak demek, yüce sırlara sahip olmak demektir. Bu sırları kalbine göm ve onu ancak kendi dost bildiklerine ifşa et"...



JANWALJAN

Ortaçgil’e…usulca…







Ne kadar oldu bilmiyorum…işitmeyeli bir sevgilinin sesinden melodisini…mutlu bir günden dönüş yolunda söylenen…belki yaşanabilecek en güzel gecesinde, Kadıköy’de köhne bir barın, bugünlerde açılmayan. Bilmiyorum ne kadar geçti, belki de çok GEÇti ispatlamaya çalışırken şarkıların aitsizliğini bir bahar yağmurunda ya da ararken belki teselliyi türküsünde en yakın dostla. ders kitaplarımızın arasına sıkışmış bir tanım gibiydi “ az sözle çok şey anlatma sanatı”nın başında öyle sakin, iddiasız duran. Bizim gibiler kimliklerinin kenarına deniz kokusu sıkıştırmak isterlerdi, damgalanmışlığımıza bir tepki niteliğinde. Pek konuşmayı da tercih etmezlerdi çekindiklerinden anlaşılamamaktan. “Hani değiştirecektik dünyayı ?” diyen bir sesti o, geceden, belki de bir gece yalanı her sabah prova edilmeye mahkum. Şarkılarla değişen bir dünyanın hayalini kurduğumuz günlerin uzatmalarında kendimize kocaman bir ortaçgil hazinesi saklamak istemiştik, ben, öteki beriki, çok ama yoktuk belki. Belirsizdik. Basitlikler yaşadıkça gördükçe hele sevdikçe örgütleniyordu zihinlerimizde. İhtiyacımız sahipsiz şarkılardı, nereye sokağında sustu susacak bir gitarı cesaretlendiren. Belki de travmatik yok oluşumuzla dalga geçen…baba sevecenliğiyle hem de nasılsa. Ve her nasılsa yetişirdi imdadımıza, suçüstü yakalayışlarında gerçeğin, başkalarının hayatlarından çalarken. Çekerdi gerçeğin ellerinden ya bir çocuğun rüyasına. Sessiz dinlerken öteki beriki, ben o rüyayı kaç kez katlettim, o hep affetti.
Gerçekliğin tahammül edemediği bir dünya bulmuştuk biz gecelerin gündüzünü beklerken, şarkılarında. Paylaşmaya kıyılamayan ama coşkusunu da kendi içine hapsedemeyen tasvirsiz bir ruh durumuyla. Işıltılı devasa atların arasında kimselerin fark edemediği bir tayın üzerinde el sallayan bir çocuk resmi, atlı karıncada…döndü döndü döndü…bıyıklı bir baba resmi onu önce küçük atının üstünden sonra tüm parktan sildi. Kocaman bir oyuncak dünyaya bıraktı gitti. Küçük çocukların sokak kenarlarına bırakılmış eski bozuk müzik kutularına dayalı kulaklarının resmini çizdi ortaçgil. O kulaklardan biri benimdi.
Beklemek bir çocukken büyümeyi ve bir büyükken kaybetmeyi… beklemek ıslığında melodisini bir ağustos sıcağında dost tesellisinde. Beklemek bir pencere önünde yapayalnız çokluğunda. Susarcasına beklemek. Koca bir çocuk tesellisi yaratmak bu belki, şarkının sonunu kendisi getirir diye. “Yaşamak zor birlikte…” dediğin bir cümlenin sonuna “Şarkılarım senindir…”i getirememek. Giden sevgiliyi ya bir dostun gözlerinde ya bir ana kucağında aramak…Hepsi benzer kaybedişlerle dolu hayatların katharsislerinin saklandığı o müzik kutusundaki şarkılardan biri, kulağıma fısıldanan şimdi, oyuna devam oyuna devam…sanki hiç aldanmamış hiç aldatmamış gibi, gerçekliğimizden kurtulmayı vaat etti. Sessiz dinlerken öteki beriki, ben o rüyayı kaç kez katlettim, o hep affetti.
“Ya susarsa şarkılar bir gün..” dedi mavi bir ağaç perisi;
“…
belki bir gün bilmeden buluşuruzgerçeğin kuytusunda, güzelin tohumundaya da sivrisinek sazında usulcausulca, usulca
…”*
Bir yalnız gece daha böyle erdi sabaha
.



* Bizim Şarkılarımız; Bülent Ortaçgil






MASALCI

HENDEKTE




Bu bir kaçış meselesi. Özeti bu.
Mutluluklarının içinde mutsuzluk arayanlarla mutsuzluklarının içinde mutluluk arayanların çarpıştığı bir savaş alanında, hendeğin içinde son üç beş kişiyiz. Çıplak. Maddiyatlarımızdan soyunmuşuz. Umutlarımız çoğul cümlelerimizde bir komünün hayalinde. Artık olmayan bir şehrin en verimli tanımını yapmak hangimize düşmüş?
Sevgiyi kendi içimize çekerek birilerini gerçeklerden bihaber bırakarak kahramanlığımızı yaşatıyoruz. O birilerini altüst olmuş bir hayattan uzak tutarak ödüllendirdiğimizi varsayıyoruz. Oysa hala uğruna savunma mekanizmalarımızı yerle bir edebileceğimiz birileri (mi) var. Sessizlik.
Sebepsiz bir kaybedişin ortasında, eski bir hayalin kenarında veya bir tevriyenin aslında kastedilmeyen vurgusunda kaçışımın izleri var. Takip etmeyin. Kimliğim resmi ters basılmış bir aranıyor ilanı. Tepe taklaklığım bu yüzden. Gölgemle aslım anlaşılamadıklarıma oyununu oynuyor. Bu saklambacın kuralını ben koydum. Kumandamın tek tuşu budur. Başla ve bitir.
Yarın olacakların sorumlusu ben değilim. Sorumsuzu benim. Anlayışınıza minnettar kaldım sayın okuyucu. Lütfen kullandıktan sonra beni imha edin. Yüzünde bir gerçek iziyle bu hendekte kimse barınamaz. Gölgemi ihanet edenlerin kabuslarına katıştırabilirsiniz. Bir arkadaşın söylediği gibi iyilikler hiçbir zaman cezasız kalmaz. Kiminin cezası ses kiminin cezası sessizlik. Bense anlaşılamamaya mahkum edildim. Bırakın cezamı huzurla çekeyim. Kaçışımı mazur görürsünüz umarım. Kimse bir başkasına kendisine verdiğinden daha büyük bir ceza veremez. Belki bu gerçek peşimdeki mutsuzluk avcılarını da iyi hissettirir. Silahımı çıkarıp 3-5 el tebessüm sıkmak da isterdim elbet. Yazık ki tek dolu kovanımı kendime saklıyorum. Ne de olsa gün gerçeklerden arınma günüdür.

Kendimi kaybettim. Hükümsüzdür.



MASALCI




ÖNYARGISIZ


Hoş geldiniz… Ne alırdınız… Bu iki cümle neden bu kadar canımı sıkıyor. Dünyaya gelirken bana sorulmadığı için kıskanıyor muydum acaba bunca insanı. Her gün medet umar gibi yığılırlar önüme. Ama yine de hiç tanrı hissettirmediler bana kendimi. Daha çok bedava yiyecek dağıtanlara anlık duyulan sevgi gibi bir şey bana besledikleri. Oysa gerçekten sevebilirdim içlerinden birini ya da dost yapabilirdim. Âşık olduklarım içinde durumum pek farksız değildi. Onlar o anın ihtiyacını giderenden öteye gidemedi. Galiba görevim, barda da, yatakta da, hayatta da aynı. Ver ve kaybol ikilisiyle yaşamakta zorlansam da alışmıştım galiba.

Geçiciliğin müthiş vurdumduymazlığına kaptırdım bende. Kalıcılık elbisem hep kısa kaldı. Üşüdüm. Geldiler ve gittiler işte. Hani, gösterebilir misiniz sorumluluğumun olduğu biri. Gece kiminin en yakın dostu, kiminin en anlayışlı sevgilisi, kiminin çocuğu, kiminin annesi. Hatta yer yer kiminin silgisi olmuşluğum da var, sil, sil diye emrettiği… Ama buna da alıştım. Uyuduğum saatler dışında hep başka biriyim. Ama fark ettim ki aslında hepsinin sevgilisi de annesi de çocuğu da aynı kişi… Hiç birine olabileceğim anneden, âşıktan farklı davranmadım. Sanırım özgürlüğümü kullandığım tek alan burası. İtiraf ediyorum hepsi bendim.
İşe ilk başladığım zamanlarda kapıdan her girene inanılmaz sevinirdim. Her birini tanıma heyecanı duyardım. Acaba adı ne? Ne iş yapıyor? Hikâyesi ne? Anlatmaya başladıklarında kulaklarımı dört açardım. Uzun sürmedi, her heyecanım gibi. Kuytu barların makûs tarihi… Her daim sadece bilenlerin girdiği, keşfedilmesi uzun süren barlar… Geleni gideni aynı. Hatta göreve gelir gibi aynı saatlerde uğrayanlar. Aynı içkiyi isteyenler. Bazen kurulduklarını düşündüğüm onca insan. Neden bu kadar renksizler ki acaba. Bir kere şaşırmayı bekledim her birinden. Aynılıkları arasına girer mi bir sızıntı farklılık diye düşündüm hep, tıpkı bizim bar gibi.
Acaba burada çalışmasaydım, içlerinden herhangi biri gibi olsaydım yine de gelir miydim bu bara diye hep düşünmüşümdür. Çaldığım müzikler ve boşluktan öğrendiğim birkaç kokteylim olursa gelirdim derim kendi kendime. Kıyamadım kendime nedense.
Her gün aynı kişi tarafından çalınan ev kapıları gibi bir bar. Tüm ailesini bir trafik kazasında kaybeden banka şefi Fatih Bey, sürekli her gördüğüne kocasının çapkınlığından yakınan müdüre Meral hanım, yüksek sesli ve bir o kadar da sıkıcı tavrıyla İstanbul’un en kötü okuluna sürülmüş öğretmen Ziya bey ve saz arkadaşları, üniversitede aradığını bulamayan en genç üyemiz Burcu ve onu sürekli aşağılayan sevgilisi Ümit… Gününü ve saatini çalıştığım dönem içinde hiç şaşırmadıklarım bunlar. Bir de vardiyalı gelenler var. Cuma günleri iş çıkışı uğrayıp iki tekila içmeden evine gitmeyen Murat. Ki bir dönem aynı muameleyi Cuma günleri süren sevgililik günlerimde bana da yaptı.
Ve hiç değişmeyen konuklarımız soğuk kadın Marilyn Monroe, onu karşımda görmekten tüm cazibesini yitiren James Dean ve tuhaf kıyafetleriyle Elvis. Erken ölümlülerin barı burası sanki. Kim çok yaşamak istemiyorsa burada gibi.
Değişik heyecanlar yaratmak zorunda bıraktı beni. Her güne bir şarkıyı adadım. Bir gün Marianne Faithful konseri vardı, bir gün Cat Stevens, bir gün yine erken ölümlü Nirvana.

Özellikle anlamasınlar diye çalıyor gibiyim onları. Birisi merak edip kim olduklarını sorarlar mı diye. Belki o güne değin o barda edilmemiş bir sohbet konusu açılır mı diye.

Her biri için barda en iyi bilinen ve tanınan ben’i anlayan var mı acaba içlerinde. Gördüklerini bilmek zanneder müşteri. Müşterek dil kullanıyoruz zanneder. Oysa hiçbir zaman onlarla aynı dili konuşmadım. Hep başka bir şey demek istedim onlara. Kendimi bildiğim şekliyle anlatmak istedim ama değişmez görünenler. Bende uydum onlara. Göründüm. Sadece birine görünmedim. Daha doğrusu görünemedim. O her geldiğinde sanki yok oluyordum bardan. Ben değil başkasıydı sakilik yapan. İçkisinin her yudumuna katıyordum söylemek istediklerimi. İçtikçe beni tanıyacak diye hayal ediyordum. Herkes gördü tanımadı. O görmeyecek ama tanıyacak sanıyordum. Sanıyordum. Öyle de kaldım zaten.

Geldiler ve gittiler. Geldim ve gidemedim. Ne bekliyorum ki. İstersem bırakıp ne var ne yok bu bara dair gidebilirim de. Ama üşüyorum. Barın en çok içimi ısıtmasını seviyorum. Buranın; kış günleri tenhalığında, insan sesinden yoksun bir sıcaklığı vardır. Çok kızsamda kestaneci Hüseyin’in kestaneleriyle beraber olan akşam. Birazdan gelir yine. Bu arada kapı açıldı. Acaba bizimkilerden biri mi? AA… Yok, hayır değil. Kim acaba? Adı ne?

Hoş geldiniz.
Ne alırdınız…





AYSEMA

SAN’ILMIŞ HAYAT






Gözlerini açtığında, sağ gözünde bir ağrı hissetti. Aslında haftada bir iki kez tekrarlanan bu durumu pek ciddiye almıyordu ama yinelenmiş olması sinirlerini bozmuştu. Bunların hepsi bir ay önce gittiği odun kırma işinde gözüne denk gelen kıymık parçasının etkileriydi.
Zaten vücudunun belli yerlerinde, çalıştığı tüm inşaatların izler vardı. Kaç kez ayağına çivi battığını o bile bilmiyordu. Sol bacağında hala dikiş izleri bulunan kocaman bir kesik, parasını alamadığı için şantiyede tartıştığı ustanın yumruğunun izi.
Elleri. Onlardı aslında her şeye şahit olan ve tüm hayatını nasıl yaşadığının ispatıydı. Teninin rengini ellerine bakarak anlamak mümkün değildi. Nasırlaşmamış bir köşesi kalmayan, yarası ve çizikleri eksik olmayan elleri. Bazen tuttuğu nesneleri bile algılayamayan elleri. Ha bir pamuk tutuyordu, ha koca taş parçasını oradan oraya taşıyordu o eller. Yüzüne götürdüğünde sanki yüzüne keçeden yapılmış bir bez ile sürtüyormuş hissi veren elleri.Şimdi o sağ gözüne vuran ağrıya, bu elemli el ile dokunup, o can sıkan kaşıntıyı dindirecekti. Acaba hangi hali daha az acı veriyordu.
Yataktan kalkarken özel bir çaba sarf etmesi gerekti. Adeta kendi belini, kendi iterek doğrulabildi. Bir kısmı örtülü, bir kısmı temiz bir havanın içeri girmesi için açılmış pencereye dolanmış perdelere baktı. Ah hanım dedi içinden. Yine soğuğu aldıracaksın belime. Banyoya doğru yol alırken, mutfakta akşamdan kalma bulaşıkları yıkayan karısını gördü. Karısı da onun uyandığını duymuş olmalı ki, çay koyayım mı yoksa hemen çıkacak mısın diye bir soru yöneltti, pek de hevessiz bir sesle. İyi olur diye cılız ve umursamaz bir ses de kendisinden çıktı.
Banyoya gittiğinde yaptığı ilk iş aynaya dikkatlice bakmak oldu. Sanki o gözünü tahriş eden kıymığı bulacağı ümidiyle iyice yaklaştı aynaya. Gözlerini bir aşağı, bir yukarı hareketlerde oynattı. Kahrolası nereye gizlendi acaba dedi. Gözlerine dairesel hareketler yaptırsa da ortalıkta gözüken bir yabancı madde yoktu, göz kenarlarına dağılmış çapaklardan başka. Musluğu açtı ve buz gibi akan suyu yüzüne boca etti. Bu ona çok iyi gelmişti.
Tekrar yatak odasına döndü ve tereddüt etmeden siyah gömleğini özensizce geçirdi üzerine. Artık ezbere yapıyor gibiydi bu giyim işini. Önüne ne konursa onu yiyen bir misafir gibiydi. Karısı o gün hangisini yıkayıp kurutmuşsa, onları giymek durumundaydı. Altına gittiği işte akıbeti hiç belli olmayan ve belki de bu yüzden ütülenmesine gerek olmayan gri pantolonunu geçirdi. Fermuarını çekerken sorun yaşadı. Aksilik fermuar bozulmuş, yukarı çıkmamak için onunla inatlaşıyordu. Fermuarı rakip belleyip onunla tartışmaya girmiş gibiydi. Israrla onu yerinden oynatmaya çalışıyordu. Ancak bu savaşı fermuar kazanmıştı. İçinden karısına da küfür etmekten kendisini alıkoymadı. Çok alışkın olduğu bir savaş olduğu için, savaş yarasını sarmayı da öğrenmişti. Perdeye geçirilmiş olan kancalı iğnelerden birini yerinden edip, fermuarı iki ucunu birbirine geçirdi. Sonra genelde kapı arkasında asılı duran ceketini bakındı ancak yerinde yoktu. Gözüne ilişen kasketini alıp odadan çıktı.Henüz hazırlanmak olan kahvaltıyı beklerken, sobanın tellerinde asılı duran en kalın çorabı seçip ayağına geçirdi. Giyerken, pantolonun paçalarını da içine sokmayı unutmadı. Sonra arkasına yaslandı ve televizyonda açık olan kanala odaklandı. O esnada ansızın bir eksiklik hissetti, çocukları gözükmüyordu ortalıkta. Biri beş yaşında, diğeri sekizine yeni girmiş iki çocuğu vardı. Zaten onlar olmasa çoktan… Diye içinden söylendi. Ve o sırada elinde çaydanlıkla içeri giren karısına çocukların yerini sordu. Kadın, onları ekmek almaya gönderdiğini söyleyerek çaydanlığı sobanın üzerine yerleştirdi.


Tüm olanlar, çocukluğunun tekrarıydı sanki. Böyle bir evde dünyaya gelmişti. Tek fark küçükken annesi onu ekmeğe gönderiyorken, şimdi babasının oturduğu yerde benzer kıyafetlerle kendisinin oturuyor olmasıydı. Babasının adını büyük oğluna vererek yaşatmışlardı. Kendisini, babasıyla yer değiştirmiş gibi hissetti bir an. Herkes ona neden bu kadar donuk olduğunu sorduklarında, şaşıracak bir hayatım olmadı cevabını vermesinden belliydi.
Yavaşça yerinden doğruldu ve ayağa kalktı. Vakit geç olmuştu. Evi hamal pazarına çok uzaktı. Karısının zorla eline tutuşturduğu bir bardak çayı hızlı hızlı yudumlayıp, ayakkabılarını giymeye koyuldu. Hamal tahtasını eline alıp yola koyuldu.

Hamal tahtasını, bir sanatçı edasıyla taşıyordu. Hatta mahallenin çocukları onun bu haline özenir, buldukları büyük tahta levhalarla onu taklit ederek yürürlerdi. Fiziksel özellikleri, onca yıpranmaya rağmen haşmet içerisindeydi. Kahve de oturan arkadaşlarına hafif bir baş hareketiyle selam vererek sola saptı. Bu yolu gözü kapalı gidip gelebilirdi. 10 sene de sadece topu topu bir ayı işsiz geçirmişti. Kuvvetli olması sebebiyle hamal pazarında adı sanı bilinen, tercih edilen biri olmuştu. Ayrıca hamal arkadaşları da kendisine az konuştuğundan olsa gerek hürmet gösterirlerdi. Hatta bir keresinde hamallardan biri ona, sen daha önce zengin bir beyefendi miydin diye sorduğunda, zengin değil ama beyefendiydim dediğinde, etraflarındaki tüm hamalların hepsi birden gülmüşlerdi. Tüm yol boyunca sürekli düşündü. Gülen insanlara baktı, anlam veremedi önce. Çoktandır gülmediğini hatırlar oldu. Diğer tarafta ağlayan bir çocuk da ona ağlamadığını hatırlat. Duygularını kaybetmiş gibiydi artık. Bu yaşayan hayat, kendisinde durmuş gibiydi. Sadece çocuklarımı görünce gülümsüyorum ufak ufak diye kendisine, yaşadıklarından, kendine bir yaşam belirtisi çıkardı. Bu onu az da olsa rahatlattı. Ve yürümeye devam etti.Yürürken, sigarasının olmadığını fark etti. Ve geri dönüp sigara almak için bir bakkala girdi. Dışarı çıkar çıkmaz, hamal tahtasını yere indirdi ve ceketinden çakmağını çıkarıp hemen bir sigara yaktı. O esnada arkasında bir gözün onu kovaladığını hissetti. Dönüp baktığında ortalıkta hiçbir şey göremedi o hisse ait. Tekrar hamal tahtasını aldı bir eline, diğer elinde sigara tekrar yürümeye başladı.

Arkasındaki göz de onunla beraber harekete geçti. Ansızın tekrar arkasını döndü. Ve oğlunu gördü, elinde ekmeğiyle. Bir kaldırımda oğlu, diğer kaldırımda hamal arkadaşları. Oğlum diye seslendi anda, hızla geçen bir arabanın üzerinden geçişine tanık oldu o iki kaldırım ve üzerindekiler. Tahtası bir yana düşmüş, kanlara boğulmuş bedeni ayrı bir yana. Baba diye bir ses yükseldi göğe. Ve o ses geldi babasının son nefesini verdiği yere. Ağlayamıyordu. Donmuş gibiydi her yeri. Buz döküyordu, yaşlar yerine sanki gözleri. O buzlar döküldükçe babasının tenine değiyordu. Gitgide babasının bedenini soğutuyordu.
Oturduğu koltuk da tüm bu olanlar geldi aklına. Bir anda karısının kahvaltı hazır demesine irkildi adam. Adam sersemleyerek bakındı önce etrafına. Çocukları gelmiş, sobanın yanında hem ısınıyor, hem de birlikte büyüklerin çok da anlamayacağı bir oyun oynuyorlardı. Gidip çocuklarını öptü önce. Ve ardından ağzına bir lokma bir şey koymadan ansızın evden çıkıp işine gitti. Tabii içinden oğluna ekmeği alıp eve döndüğü ve kendisini takip edip, bir babanın ölümüne sebebiyet vermediği için teşekkür etmeyi de unutmadı. Ve yürüdü…






AYSEMA


Fotoğraf:Fırat OLCAY

Daha yanı başımdaki papatyalar kopartılmadan...



Daha yanı başımdaki papatyalar kopartılmadan... uzaktan gelen suyun sesi susmadan...ve ben hiç merak etmeden ırmağın kenarında açan çiçekleri... Günün beklenmedik bir saatinde, kırık aynaların ardında kırk yıl uğur getirecek renkler doğuyordu... boğuluyor gibiydi karanlık, gökkuşağının elleri arasında...
Ay'la savaşında esir düşen Güneş, göğsünden bir Anka kuşu kopartIP yıldızlara yardım çağrısı yollamıştı...
Hiçbir şey bu kadar zor değildi aslında... kanatları Güneş'e değip de incinmeyen küçük bir kız çocuğununki gibi, onu taşıyamayan kanatları kopup gidebilirdi... İmkansızlığa imkansız bir serzeniş, zamanın yeni bir boyutunu oluşturan koca bir kara delik açardı uzayın ellerinde... ve bundan sonra eline kaderin kalemini alamayacak olan yine ben olabilirdim...
Soluduğum yıldız tozları genzime kaçarken, ciğerlerimde büyük patlamalar olurdu belki...
Uzun zamandır aradığım bir şeyi buldum bu sabah...
Sabahın kör aydınlığında, daha göz kapaklarımdaki uyku ağırlığı kalkmadan... içime taze bir nefes
dolmadan farkına vardım yeni günün... Daha tüyleri beyaz bir güvercin odamın penceresine çarptı ve uyandırdı beni... Balkona düşmüştü, kanadı kırılmış gözleri sulanmıştı... Aklından neler geçiyordu kim bilir... Aklımdan neler geçiyorsa şimdi... uyanıklıkla uyku arasındaki ayaklarım beni sanki bir düşün
içine sürüklemiş, kanatları kırık güvercin gibi bir zindanın içine itmişti... Damağım kurumuş, ağzımdan çıkacak ilk sözde sessiz harfler tutuklu kalmıştı...
Kuş, balkonuma uzanan zeytin dalına doğru sürüklüyordu kendini... Yeni mevsime kadar kuruyan ağaç bir kanat gibi uzatmıştı dallarını... Yardım edemiyordum ona, avucumda korkudan ateş düşmüş göğsünü hisetmek istemiyordum... Ben de düşlerim içinde öyleydim çünkü... Tasvir edilemeyen, karanlık, soğuk bir zeminde sırt üstü yatıyordum... Her uyku vakti ellerim kelepçeli, savunmasız sorguya çekiliyordum... Kanım çekiliyordu aklımın ıssız tepelerine... ve bir fırtına kopup ardında yağmur, kar getiriyordu...
Uzun zamandır karaladığım bir sözü yazdım bugün...
Gecenin, bu sabaha kavuşan saatlerine kadar her ne yaptıysam... Yedi renkten birini kaybettim! Yağmur, doğanın dev
prizmasında kendini bulurken, ayrılırken bir sandık altına çil çil... Mavi renklerimi kaybettim... Denize ve göğe hasret dirildim gün ışığıyla, saatlerce sürecek bir yolculuğa hazır değildim... Uykudan kalktığımda kan beynime sıçradı ve yitirdim dengemi...
Sustum, bir köşeye pusmuş ellerimi çektim kalemin dar ağacına... Son isteğini sormadan devirdim altındaki tahtı. Sustum, şarkı devam etsin yeterki... Daha gün dönmeden sımsıkı kapattım ağzımı, parmaklarım aynadaki görüntüsüne dokunurken bir söze bin anlam yükleyememek dokundu bana...
Oysa ben sözleri şiire dökememiştim hiç, hiç aklımdan geçenler aklından geçenlere yakın olmamıştı…

Ahmet Özcan

Hayal kırıklığına uğramış yumurtalıklar ve vajinalar...




Hayal kırıklığına uğramış yumurtalıklar ve vajinalar. Afaki farazi… ad ve soyadlarınızdan belli kırık sevişmelerinizin. En benim diyenler dahi… öğretilmiş kimliklerle öğretilmiş rollerle öğretilmiş aşklara… kapatamadınız kendinizi bir kutunun içine, söyleyemediniz, küfür edemediniz, fazla kibar kaldınız, koca adamlar kadınlar kocaman parlak toylar… ölüm yeminleriniz bile yalan çünkü hiç yaşamadınız. Yüzünüzdeki bu kirli ifade fotokopisidir yalnızlık telaşınızın. Ve tüm bu masumiyetiniz de delil yetersizliğindendi ki kimler günahsız ve yalansız bulunduysa asıl sorumlu onlardılar bu olanlardan. Öznelerde nesnelerde aşklarda dolduramıyorsunuz yoksunluğu. Uzlaşmazlık ve anlamsızlık damarlarımı kabarttınız bense aşktan ve arzudan uzak duruyorum. İlk seni seviyorum dediğim de annemi arzuladığımı anladım, anladım onlar gibi olduğunda ve durduğunda karşımda bunu. Yüksek kalorili bir zamanda yaşıyorduk ben kilo almayalım diye uğraşırken aperatif beslenmekte kararlıydın. Orhan Pamuk niye Nobel aldı? Mevlana niye herkesi sevdi? bugün hava niye yağmurlu? yarın güzel olacak mı?

Yedi uyurların yanında yerim hazırdı benim bu masallardan ne öğrendik ki? Kırk haramiler çaldıklarını sürekli depo ediyorlardı hiç altınları harcarken görmedik sisteme katılmadılar işte ben buna gerçekten masal derim. Şirinleri biri yiyecek mi diye bekledim izledim kimse ölmedi? Çünkü sıkıcı bir iyi orası deli saçması değil akıllı saçması cennet vaadi kokan hatta şirinenin hamile kalmadığı sıkıcı bir iyi…

Ben payıma düşen yerine şahit olmayı seçtim sen bunu hiç fark etmeden gene. Kim soktu bunları aklıma yoksa kötü çocukluklar sonucu büyüyen koca adamların uydurmaları mı tutunmaya çalıştıklarım? Susmak mı erdem konuşmak mı demedim erdem istemedim bu kentsoylu koşulları sevmedim kimseye göre değildi zaten belki sadece bana göre(değildi). Sanki nerde olmamam gerekiyorsa ordaydım ben, başka bir uzam beni mutlu edecek gibiydi. Söyleseydim hangi sokakta hangi yasak bulacak bizi gülmekten zaman kalmadı ama bir tek bunu bilirsin ben ironi hastası bir deliyim. Psikologları sevmem bilirsin her şeyi normalize etmeye çalışırlar bırakmazlar bizleri rahat rahat delirelim. Ardımda fazla yük var çok zaman kaybıyım balıkları düşünmekten…İşte böyle yüzlerce nedenden dolayı gittim dağınık odandan sen yine bunları hiç bilmeden…

Geçenlerde bir çift tanıdım. Baktım çok yabancı durmaktalar iki kişi tek tek tıklım tıklım yalnızdılar. Üzüldüm…



NEM

Mor ve Öteberi



hep denedin
hep yenildin
olsun
gene dene
gene yenil
daha iyi yenil…
S. Beckett


O gün beni cumhuriyet meyhanesine çağırdığı zaman aslında gitmemek için anında okkalı bir yalan uydurabilirdim ki fena bir yalancı sayılmam herkes gibi…
Masada,biri kız diğeri erkek gurur kokan suratlarıyla suskun bir çift,taktığı siyah küpeyle doğulu kimliğinden sıyrıldığının sinyallerini veren esmer bir çocuk,mekanik suratlı ruhsuz teknik bilgi deposu iki mühendis,kızıl saçlı hafif hayalperest iktisat öğrencisi bir kız ve yanında çalışmanın, ekonomik özgürlüğün çok iyi bir şey olduğunu iddia eden seksen beşli olduğunu sonradan öğrendiğim toy bir çocuk…evet kimse göründüğü gibi değildir tabi ki de. ha bir de hayatına giren bir erkekle tüm değer dünyasını değiştirmiş,kurtuluşu onda bulmuş, hayatının merkezine koyduğu bordrosu şişkin adamla “ yetişkinler dünyasındaki yerini alan şehirli özgür kadın” savsatansındaki eski(!) en yakın arkadaşım ve onun erkek arkadaşı…bundan eminim ama.
Oturduğumda eskiden barmen olduğumu ve rakı servisini yapabileceğimi söyledim böylece kendime gizliden fazlasıyla rakı koyabilirdim. Genelde içmeye başlamadan konuşamam. Yüzlerinde suskunluğum ve onlara yaydığım elektrikten kaynaklanan bir merak duygusu uyandırdığımı hissettim. Bunu bilerek yapmadım yapmazdım da, aslında insanlarla her zaman sıcaklık ve mesafe eksenli dengeli tanışmalar yaşayabiliyordum. Mühendisler … sözlük sitesinin moderatörleriydiler ve bu Internet sitesinin yazar alımları ile ilgileniyorlardı. Masadaki herkes o siteye üyeydi ve yazardı tabi ki de. Moderatörlerden bir tanesi beni siteye yazar olarak alabileceğini,hatta arkadaşımı tanıdığı için “pozitif ayrımcılık taraftarı” biri olduğunu şaka yoluyla bana söyledi. “Yazarlık kavramı değişmiş galiba çağı takip edemiyorum da,biraz açar mısınız bu yazarlık kavramını?” cevabını verdiğimde ise masadakilerin soğuk bir duş aldıklarını hissettim. Aslında o tip bir sitedeki yazarlık kavramının nasıl bir şey olduğunu çok iyi bilmeme rağmen, yaptığım şey sırf rahatsızlık vermek için söylediğim bir cevaptan başka bir şey değildi. Moderatör orda insanların birşeyler paylaştıklarını, etkileşim içerisinde olduklarını, yeni şeyler öğrendiklerini söyledi. Bense söylediklerinin mantıklı olabileceğini, ancak pek fazla uzlaşmayı seven biri olmadığımı, bilgiyi de bir Internet sitesinden almayı sevmediğimi söylediğimde, arkadaşımın suratı limoni bir ekşilikteydi. Bu cevap masada ikinci bir duş etkisi yaptı. Benimse aklımdan “eskiden tanrı vardı şimdi teknolojiyi tanrı yaptılar.” sözü geçti. Biri oradan ama insan sosyal bir varlıktır sözünü ettiğindeyse verdiğim cevap bak sen şu allahın işine oldu. İroniyi severdim hep…İçtikçe oradan kopmaya ve konuşmaya devam ediyordum. Doğulu çocuk benim az biraz kafadan kontak olduğumu anladı ve ağzımdan çıkanları büyük bir dikkatle dinliyordu ki pek de önemli şeylerden bahsetmeme rağmen. Moderatörler benden pek haz etmemişe benziyordu. ya söylediklerime cevap vermiyor ya da duymamazlıktan geliyorlardı. Benim onlarda gördüğüm en büyülü şeyse, bende olmayan bu kocaman inanmışlıklarıydı ki ben bu kuşkuculuk, neden ve niyelerle beynimi yerken… aslında hepsi okumuş iyi insanlara benziyorlardı. Ben mesleklerini, kişiliklerini, yaptıklarını eleştirmiyordum zaten kimseye de öyle yaklaşmazdım. Sadece kuru bilgilerle, oturdukları yerden atıp tutmaları beni biraz rahatsız etmişti. Bu medeniyetin, gereksiz gereksinim arttırıcı nesneler üreterek, bizi obur tüketici organizmalara çevirdiğini söylememek için kendimi zor tuttum. Ben gerçek bir medeni değilim yada değildim. Hasta sayılabilirim fakat eski kız arkadaşımın ya medeni ol ya da tedavi sözüne de pek kulak asmamıştım.
Arkadaşım, erkek arkadaşı ile evlilik planları yapıyordu bende onların düğünlerine gidip göbek atma planları… “ilerici” “modern” bir orta sınıf ailesi kurmak istemeleri normal karşılanabilirdi. Kendilerine üremek gibi gene benim bulamadığım, anlamlı bir varoluş amacı bulmuşlardı ve sırf bu yüzden düğünlerinde onları tebrik edebilirdim. Rakı güzeldi, kavun tatlıydı, peynir tam yağlı ve sertti. Ben o anda da şu anda da yaptığımdan emindim. Neden Nihat Genç gibi topluma ve insanlığa karşı büyük bir sorumluluk hissetmediğimi anladım. Yaptığımdan emin olmaya devam ederken aklıma kinyas ve kayra geldi….
Biri moda ve estetikten bahsetti. Aristokrat işiydi bunlar pek ilgilenmezdim. Estetikle ilgili söyleyecek şeylerim varken susmayı tercih ettim. Hayatımdaki boşluğu, nesnelerle dolduracak kadar akıllı değilim dediğimde herkes gülmeye başladı. Mesleğimi sordular, televizyoncuyum insan zehirliyorum, her iş kadar gereksiz bir iş dediğimdeyse kahkahalar devam etti. Gecenin sonuna doğru alkolünde etkisiyle iyice çenem düşmüştü. Söylediklerimin içinde, iyi yada kötü küçücük bir ruh olduğu için masada merkeze oturmayı başarmıştım. Kafka’nın Değişimi ile Camüs’ un Yabancı’ sı arasında gidip geldim. Çoğu şeyle dalga geçip, karamsarlık temelli ters gülümseyişimle masanın neşesini arttırdım. Karşımdaki, gotik (bu da ne demekse gotik bir mimari akım ama yeni nesil söylemi sanırım) kızın benden hoşlandığını yarım saat önce hissetmiştim. Bir ara benim her biri “skandal” la biten ilişkilerim, arkadaşım sayesinde masaya duyurulduğunda, kafalarında yarım kaldığına inandığım profilim tamamlanmıştı. Hakan Günday gecesi yaşıyordu sanki aklım Piç’ i hatırladım…

Gecenin en sevilen hikayesi ise, barda tanıştığım reklamcı bir kızla yaşadığım diyalog olmuştu. Kız sözü siyasete getirdiği bir anda politik birisi olduğunu, sol görüşü benimsediği,hafta sonları o an ismini hatırlayamadığım bir dernekte çalıştığını söyledi. Ben de iyi bir aktivist olabilirsin fakat, nasıl oluyor da hafta içleri işini iyi yapan reklamcı bir kapitalistken, hafta sonları geceleri ortaya çıkan vampirler gibi sosyalist oluyorsun onu anladım dedim. Sonra aklıma bizim fakültenin bahçesindeki kadrolu deli geldi. Sürekli bağırırdı: ne sağcıyım ne solcu futbolcuyum futbolcu… bazen de: bırakın sağı solu ortalık orospu dolu… haklıydı belki de.

Kalkmaya yakın mühendislerin yüzünde tuhaf bir kırıklık vardı ve ben en azından bir bok olmadığımı biliyordum. Sadece orada özgür kalabildiğimi düşündüğümden, tüm ortaklaşmalardan ve sözleşmelerden nefret ettiğimden, toplumun yapısı gereği faşist olduğunu bildiğimden, bu hayatta sadece sözcük ve yazının gücüne inandım. Mühendislerin yüzünde hala tuhaf bir kırıklık vardı ve ben hayatta hiçbir zaman kolaycı ve bahaneci bir insan olmadım. Tüm büyük söylem ve ideallerin yıkıldığı,imkansızlığın eskisinden daha fazla resmiyet kazandığı,nesnelerin devamlı biçimde algılarımızın içine ettiği, post-modernizmin hayatı televizyonlarda bir tiyatro sahnesine çevirdiği böylesine silik ve lağım kokulu bir çağda yaşadığım çok mutluydum. Mühendislerin yüzünde tuhaf bir kırıklık vardı benimde bildiğimi zannettiğim bir şeyler………….

Harun’nun söylediği parlak kutulardaki toy mühendisler bunlar mıydı acaba?





Bazen insan öyle olmak istediği için öyle olmaz.

Ben…





NEM

KÜRTAJ




sevgilim
bugün bütün aşkımı topladım
sol ayak tabanımda ölü derileştirdim
aşkımı ölü deri gibi çektim
çok acıdı
kanadı
çığlık attım
ağladım

sevgilim
bugün sol ayak tabanımdan
aşkımı aldırmak istedim




SENA




Fotoğraf:Fırat OLCAY

TERS YÜZ





bir adam bir kadın
maşuk aşık
şiir
yazan yazdıran





SENA