kalbimle muhatap olmuyorum bu aralar
sormuyorum halini hatrını
küsüz.
sessiz sakiniz ikimiz de
şarkılar biriktiriyoruz içimizde sözsüz.
özsüz cümleler kuruyorum şimdi
seni atıyorum içlerinden
yaya geçitlerinden şehrinin, cesedimi topluyorum.
bilmiyorum, gözlerim yolunun üstü müydü?
ve gelmeyince üzülmüş müydü sokak lambaları da benim kadar?
işe yarar mı, doğrasam o mızıka sesini içime?
bastırır mı içimdeki çocuğun,
düşlerimin iskeletlerini gördükçe artan çığlıklarını?
gerçek “sandık”larımı kireçleyip gömdüm toprağa
sana, bana bulaşmasın diye o hastalık bir daha
ama sesimdeki bu “urla”
ne kadar yaşayabilir kelimelerim?
söyleyeceğim şimdi,
dilimin ucunda sessizlik.
ilk sensizlik,
her biri diğerinden daha korkunç
bir ölümler silsilesi.
melanko-li-manında mahsur kaldı
içimdeki kadınların kaybettiği senleri.
şimdi özetimin özetini çıkarıyorum
bir imleçle üstünden geçiyorum acıyan yerlerimin.
özlemiyorum.
ellerinin kalıbını çıkarıp
yaptırdım kendime birer tane.
zikretmiyorum,
adın, intihara meylettiğim bir apartman boşluğu
dilimin ucunda karanlık,
susuyorum, böyle diyor aşkın manifestosu
çünkü;
bütün s’enleri düşmüş tek taraflı bir (s)özle(ş)me bu.
Özge Özen
01.06.2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder