“kuşlarım kanatlarım” dedin
ben bir teller ormanında dizüstü çökmüş
ateş yakıyordum, yakmaya çalışıyordum
"kuşlarım geceleri de uçacaklar” dedin
“görebilecek misin,," ateşi yakmalıydım
sonra karanlığa çekilecektim
pürler topladım uzaklığından gecenin
ormanı yanlışlıkla tutuşturmamak için
taşlar dizdim ateşin etrafına
sen bir gök kırığından bana bakıyordun
gülümsüyordun kalbimin şaşkın işçiliğine
ateşi yakıp uzandım sadelenmenin otlarına
o sonsuz sevgili karanlığına baktım
o sonsuz sevgili gecelerin
bir yıldız kanatlarına tünedi senin
kuşların, benim güzelliğim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder