"Gözlerini kapattığında mavi renk hissediyorsan, italyadasındır"
~italya'yı çok seven bir erzurumlu.
Ekose pantolonlu, yeşil ceketli ve kırmızı çantalı bir kız, kucağında lastik bir topla bütün meydanı koşarak geçti. Ona tezat bir adam, yaşı yazılamayacak hesapsızlıkta, öyle ağır, öyle usul ritimli bir aksaklıkta, iki sigara bir kahve zamanınca vardı meydanın öte yanına. Yeni yıl süslemesi ışıklarının altında bir kadın arp çalıyordu bütün duygusallığıyla, hava soğuktu ama üşümüyordu insanlar. Sessizliğimizi ve arp müziğini bozacak her cümle küfürden sayılıyordu. Yaşamak için susuyorduk. Susmak için başka türlü sebeplerimiz de vardı, meselâ, son konumuz aşk'tı. Acısız aşk olmazdı, bize böyle öğretilmişti, böyle alışmıştı yüreğimiz. Sonra, sonra güneş ha battı ha batacak kıvamındaydı, ısıtmıyordu, ama gülümsetiyordu, yani itiraf etmek gibi olmasın ama, umutlarımıza benziyordu. Geceye uzanıyordu parmaklarımız, ikimizin de bir yanı yalnızlığa giderayaktı, yalnızlıklarımızdan öğrenmiştik sevdiklerimizin kıymetini. Uğur Abi her yazısında kendisini öldürürdü, sevmek suç değil idi, hislerimiz masmaviydi, susmak en güzeliydi...
Barış Parlan
Aralık 2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder