Gölgeleri Geçerken

emanet gölgelerden
payıma düşen kabalığı emiyorum
sen,sayıları gezdiriyorsun
parmaklarımda
aynadan silerken gölgeni.
peşimden geliyorsun,yorarak beni
yorumlayarak,
rüyamdan aynaya sıçrayanları.

yokuşa sürülenleri izliyorum aynalardan
kağıtlara tuhaf şekiller verip
denize dökenleri,
çingene nefesleriyle tükenen
evlerden eksik yanlarını toplayan
dağınık adamları,kadınları

sen dolaplar yapıyorsun aynalı
üçgen,altıgen
aklından nasıl geçerse insanlar
ona göre yapıyorsun dolapların aynalarını
su birikintileriyle elbiseleri ıslanan
ve hala gemi sürükleyen kaptanı,
kışı ezen çizmeleriyle bekçiyi.

istemeden tükenmeyi,
bir şeyleri özlemekten,
gemileri onarmaktan
bekçileri çağırmaktan tükeniyor insanlar.
çocuklarsa her zaman aynı;
aynalara işaret koyarak
belli etmiyorlar yerlerini
saklambaç oynayarak körebeden kaçarken
belli olmuyor çocuklar.

yokuşu görüyorum ve
yokuştan kaçanları
topraktan bir şeyler alıp
toprağa satanları,
hayat şekillerini gölgelendiren
saklayarak izleyen oyuncakları
hafızalarını aynalarda unutup
karıncalardan yol soranları...........

Emine Yalçın